Καλωσήρθες στο καροτάκι, μια συλλογή από αφηγήσεις επικής ανόδου και κλασικής παρακμής, ή αλλιώς, στοχασμοί πάνω στο γιατί όλοι εμείς γουστάρουμε τρελά να μιζεριάζουμε και να ελπίζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων, ένα μη-ζήτημα

+ Σχολίασε πρώτος
Έχει περάσει κάμποσος καιρός, ένας μήνας και κάτι μέρες από τη στιγμή που η βουλή επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Η εβδομάδα πριν την ψήφιση υπήρξε θέατρο συζητήσεων επί συζητήσεων σχετικά με αυτό το "ζήτημα". Βάζω σκόπιμα τα εισαγωγικά γιατί δεν θεωρώ το αυτονόητο που έπραξε η βουλή ως υπαρκτό ζήτημα.

Μετά ήρθαν οι γιορτές των χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, μετά η προσαρμογή στα καθημερινά για αδειούχους και μη, έπειτα το προσφυγικό, οι απειλές για έκπτωση της χώρας από τη συνθήκη του Σένγκεν, έπειτα το ασφαλιστικό με τους απεργούς δικηγόρους και τους αγρότες να στήνουν οδοφράγματα, και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα.

Τα θέματα αυτά έχουν μια βασική ομοιότητα και μια βασική διαφορά με το θέμα του συμφώνου συμβίωσης. Η διαφορά είναι ότι επηρεάζουν ή δύνανται να επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων πολύ περισσότερο από το σύμφωνο συμβίωσης - πλην ομοφυλοφίλων φυσικά. Το ασφαλιστικό με εντελώς πραγματιστικό τρόπο θα επηρεάσει τα εισοδήματα και τις μελλοντικές προσδοκίες για σύνταξη, το προσφυγικό και η πόρτα της εξόδου από τη Σένγκεν δημιουργούν εύλογους προβληματισμούς σχετικά με τις συνθήκες στη χώρα και μεταβολές στο περιβάλλον της. Η ομοιότητα είναι ότι προσφέρονται για προστριβές στη δημόσια αρένα.

Το θέμα του συμφώνου συμβίωσης ξεχάστηκε. Ευτυχώς. Θέλω να ελπίζω ότι δεν ξεχάστηκε, αλλά ότι η συλλογική γνώμη το κατέταξε στα ήσσονος σημασίας (βλέπε αδιάφορα) θέματα. Ίσως τα πολλάκις κατηγορημένα αντανακλαστικά του νεοέλληνα να είναι ορθότερα και προοδευτικότερα απ' όσο ο ίδιος ο νεοέλληνας πιστεύει. Ίσως.

Περί του πραγματισμού των πραγματιστών

+ Σχολίασε πρώτος
Με προβληματίζει, σε εντελώς ανθρώπινο επίπεδο, η απογοήτευση όσων ευελπιστούσαν ότι τα μνημόνια θα άλλαζαν το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα άρθρα φιλελεύθερων-κεντροδεξιών ή ακόμα και εκσυγχρονιστικής χροιάς δημοσιογραφικών ιστοτόπων θα δει μια διάχυτη μελαγχολία να διαπερνά τα πάντα.

Απορώ πώς άνθρωποι που ονομάζουν εαυτούς πραγματιστές, ρεαλιστές, οπαδούς της λογικής, της κανονικότητας και της πραγματικότητας δεν το παίρνουν απόφαση: ο πόλεμος χάθηκε. Στην Ελλάδα (αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες, τις μεγάλες κυρίως), όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, δεν οφείλει ο πραγματιστής να συμβιβαστεί μαζί της; Ιδού η απορία...

Οι προδομένοι του σύριζα

+ Σχολίασε πρώτος
Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε σημείο να συναντά κανείς κοψοχέρηδες συμπολίτες μας ή -ακόμα χειρότερα- να αρνούνται όλοι ότι ψήφισαν σύριζα σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή. Αυτά τα έπαθε το πασόκ εκείνες τις αλησμόνητες μέρες του '10 και του '11, τις μέρες της αστραπιαίας φθοράς.

Σήμερα είναι η μεγάλη, τεράστια, πάνδημη απεργία όλων των κλάδων. Θα δείξει από τη συμμετοχή βέβαια αν όντως θα είναι πάνδημη.

Τις προηγούμενες μέρες παρακολουθώ τις δυναμικές διαμαρτυρίες των αγροτών. Έχουν απίστευτα ατσούμπαλη ρητορική, και πολλοί δεν έχουν καθόλου φωτογένεια. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν συγκινήσει πολύ κόσμο στο τουίτερ ή στο φού-μπού. Αντίθετα, τα κανάλια φαίνεται να συγκινούνται ιδιάιτερα από τα επιχειρήματα αγροτών και ελέυθερων επαγγελματιών που πετάνε γραβάτες σε δέντρα ως πρωτότυπη διαμαρτυρία.

Αλλά δεν υπάρχουν κοψοχέρηδες, ούτε ψήφοι αγνώστου πατρότητας ακόμα. Η κυβέρνηση θα περάσει τα όσα θέλει και δεν θα έχει μεγάλη πολιτική ζημιά. Αυτό διακρίνω στον ορίζοντα.

Επεξηγήσεις

+ Σχολίασε πρώτος
Βρίσκω πολύ ελκυστικές απόψεις ανθρώπων σαν τη Σώτη Τριανταφύλλου, το Στέλιο Ράμφο, το Νίκο Δήμου. Το κοινό όλων τους είναι ότι έδειξαν σαφή συμπάθεια προς έναν φιλελεύθερο σοσιαλισμό.

Φυσικά ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός μπορούν να βεθούν μαζί. Εξηγώ το γιατί εδώ. Το θέμα είναι πώς γεφυρώνονται σήμερα στην παγκόσμια και ελληνική συνθήκη με τρόπο πειστικό, ο οποίος θα συνδυάζει ενοράσεις και θα προσφέρει λύσεις.

Βέβαια, συχνότατα τα λεγόμενα των προαναφερθέντων γίνονται αντιληπτά ως θέσεις που υποστηρίζουν το σοσιαλισμό μόνο κατ' όνομα. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι και γι' αυτό ασχολούμαι σε αυτή τη φάση με εκείνους.

Δίκαιο μένος

+ Σχολίασε πρώτος
Σε μια παθιασμένα θυμωμένη του ανάρτηση, ο elf at bay συνοψίζει με χειρουργική ευστοχία τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, περνά στην επισήμανση ότι δεν υπάρχει συναίσθηση ή έννοια δημόσιου χώρου στην ελληνική νοόσφαιρα και καταλήγει ότι είμαστε όλοι μόνοι, όπως ακριβώς τιτλοφορεί το άρθρο του.

Η αίσθηση που μου δίνουν οι μακρές του περίοδοι όπου τα νοήματα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία κι επίπονα, σαν ριπές αυτόματου πολυβόλου, είναι ότι αντιλαμβάνεται την ελληνική κοινωνία ως ένα σύνολο παράλληλων μονολόγων των οποίων η μόνη κοινή διοχέτευση είναι οι διάφοροι κομματικοί ιδεολογικοί ανορθολογισμοί, με προεξάρχοντα, φυσικά, τον ιδεολογικό ανορθολογισμό που κυβερνά αυτή τη στιγμή.

Συμπάσχω απόλυτα με τη θέση του ότι οι πιέσεις για πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία δείχνουν να μην αφορούν εκείνους που βλέπουν τις δικές τους επιθυμίες και συμφέροντα να στηρίζονται (και από) την παρούσα κυβέρνηση, και ότι κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ συμβατό με τον μανδύα της δικαιοσύνης που επικαλούνται πολλοί από τους υποστηρικτές της παρούσας κυβέρνησης. Για την ακρίβεια μοιάζει πολύ με υποκρισία.

Αυτό που με απασχολεί είναι ένα κοινό μοτίβο σε κείμενα ανθρώπων που συνδυάζουν την κοινωνική ευαισθησία με την προσήλωση στο φιλελεύθερο πρότυπο της αυτοδιάθεσης του ατόμου: καταλήγουν να επιχειρηματολούν κατά της μάζας και των επιλογών της. Το πρόβλημα με την απόδοση ευθυνών στην κοινωνία από την πλευρά του φιλελευθερισμού δείχνει το πόσο αχώνευτα παραμένουν στη σκέψη πολλών από εμάς (του εαυτού μου περιλαμβανόμενου) κάποια βασικά σημεία εκκίνησης.

Ο φιλελευθερισμός είναι μία πολιτική θέση που αφορά μια διακυβέρνηση χωρίς ποδηγέτηση. Οι κοινωνικές ευαισθησίες προέρχονται από την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική παράδοση, η οποία εφαρμόζοντας μια αναδιανεμητική λογική επιθυμεί την εξομάλυνση κοινωνικών ανισορροπιών, η οποία εξομάλυνση με τη σειρά της λειτουργεί ως επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Οι κοινωνικές ευαισθησίες, δηλαδή, έχουν την προέλευσή τους σε οικονομική, παρά σε πολιτική, θεώρηση.

Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι πώς κάποιος εμφορούμενος από φιλελεύθερες αρχές καταλήγει στην απόδοση ευθυνών στην κοινωνία για μία συγκεκριμένη κατάσταση αφού στην φιλελεύθερη θεώρηση η κοινωνία δεν φιγουράρει και τόσο σημαντικά.

Ξορκίζοντας τον καταναλωτισμό

+ Σχολίασε πρώτος
Είναι κάποιες μέρες που αφιερώνω κάμποσο χρόνο να βλέπω τι άρθρα αναβάζουν στην Athens Voice. Μεταξύ μας, νομίζω ότι το κάνω από νοσταλγία. Πάρα πολλές φορές όλο το έντυπο ζέχνει αμεριμνησία δεκαοχτάχρονου. Μερικές φορές, με τη βοήθεια των συντακτών της, η εφημερίδα κατορθώνει να ξεπεράσει τον εαυτό της σε αφέλεια.

Κι εκεί που τελειώνω την ανάγνωση ενός κομματιού που στηλιτεύει τα συντηρητικά πρότυπα που προωθούν πολλοί επιτυχημένοι youtubers, συμπέρασμα συνοδευμένο με την επισήμανση ότι ανάμεσα σε αυτά τα συντηρητικά πρότυπα βρίσκεται και ο καταναλωτισμός, πέφτω πάνω σε συνδέσμους που οδηγούν στην παρουσίαση των νέων ρολογιών της Swatch και σε ανακοίνωση για το νέο κατάστημα της Η&Μ, που θα είναι και το μεγαλύτερο στην Ελλάδα.

Θέλουμε και ολίγη κατανάλωση τελικά - ή μήπως όχι;

Ο καιρός των αδιόριστων

+ Σχολίασε πρώτος
Υπήρξε καιρός που ένα σωρό απόφοιτοι διαφόρων σχολών διεκδικούσαν το διορισμό τους ως καθηγητές. Εκείνο τον καιρό ο Νίκος Δήμου σχολίαζε:

Την έκφραση "αδιόριστοι καθηγητές" την έχω ακούσει γύρω στις δύο χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό. Κάπου γύρω στην 1960στή φορά με έκανε να αναπηδήσω. Κατάλαβα πως, στις δύο αυτές λέξεις, κρύβεται η ταυτότητα όλων μας.

Φυσικά, "αδιόριστοι καθηγητές" δεν υπάρχουν. Πρόκειται απλά για πτυχιούχους Ανωτάτων Σχολών που θα ήθελαν να διοριστούν. Που ελπίζουν κάποτε να γίνουν καθηγητές. Αλλά σήμερα δεν είναι καθηγητές - ούτε διορισμένοι, ούτε αδιόριστοι.

Φυσικά, ο Δήμου αναπήδησε αφού συνειδητοποίησε την επιθυμία αυτών των ανθρώπων για απορρόφησή τους στο δημόσιο τομέα. Το θέμα είναι ότι πολλοί από αυτούς εργάζονταν ήδη σαν καθηγητές σε φροντιστήρια ή προσφέροντας ιδιαίτερα μαθήματα εργαζόμενοι ως ελεύθεροι επαγγελματίες - σχεδόν όλοι αμοιβόμενοι με αφορολόγητα χρήματα.

Η μαχητική διάθεση του Δήμου και η διάθεσή του να μας συνετίσει με ψυχρολουσία δεν κάνουν άμεσα αντιληπτό το μήνυμα: Περιμέναμε από το κράτος να μας οργανώσει τη ζωή. Πολλοί μπορεί να το περιμένουν ακόμα. Είμαι βέβαιος ότι ακόμα και αν το περιμένουν κάποιοι είναι βέβαιο ότι δεν θα το περιμένουν όπως το προσδοκούσαμε εκείνα τα χρόνια του εκσυγχρονισμού.