Σε μια παθιασμένα θυμωμένη του ανάρτηση, ο elf at bay συνοψίζει με χειρουργική ευστοχία τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, περνά στην επισήμανση ότι δεν υπάρχει συναίσθηση ή έννοια δημόσιου χώρου στην ελληνική νοόσφαιρα και καταλήγει ότι είμαστε όλοι μόνοι, όπως ακριβώς τιτλοφορεί το άρθρο του.
Η αίσθηση που μου δίνουν οι μακρές του περίοδοι όπου τα νοήματα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία κι επίπονα, σαν ριπές αυτόματου πολυβόλου, είναι ότι αντιλαμβάνεται την ελληνική κοινωνία ως ένα σύνολο παράλληλων μονολόγων των οποίων η μόνη κοινή διοχέτευση είναι οι διάφοροι κομματικοί ιδεολογικοί ανορθολογισμοί, με προεξάρχοντα, φυσικά, τον ιδεολογικό ανορθολογισμό που κυβερνά αυτή τη στιγμή.
Συμπάσχω απόλυτα με τη θέση του ότι οι πιέσεις για πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία δείχνουν να μην αφορούν εκείνους που βλέπουν τις δικές τους επιθυμίες και συμφέροντα να στηρίζονται (και από) την παρούσα κυβέρνηση, και ότι κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ συμβατό με τον μανδύα της δικαιοσύνης που επικαλούνται πολλοί από τους υποστηρικτές της παρούσας κυβέρνησης. Για την ακρίβεια μοιάζει πολύ με υποκρισία.
Αυτό που με απασχολεί είναι ένα κοινό μοτίβο σε κείμενα ανθρώπων που συνδυάζουν την κοινωνική ευαισθησία με την προσήλωση στο φιλελεύθερο πρότυπο της αυτοδιάθεσης του ατόμου: καταλήγουν να επιχειρηματολούν κατά της μάζας και των επιλογών της. Το πρόβλημα με την απόδοση ευθυνών στην κοινωνία από την πλευρά του φιλελευθερισμού δείχνει το πόσο αχώνευτα παραμένουν στη σκέψη πολλών από εμάς (του εαυτού μου περιλαμβανόμενου) κάποια βασικά σημεία εκκίνησης.
Ο φιλελευθερισμός είναι μία πολιτική θέση που αφορά μια διακυβέρνηση χωρίς ποδηγέτηση. Οι κοινωνικές ευαισθησίες προέρχονται από την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική παράδοση, η οποία εφαρμόζοντας μια αναδιανεμητική λογική επιθυμεί την εξομάλυνση κοινωνικών ανισορροπιών, η οποία εξομάλυνση με τη σειρά της λειτουργεί ως επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Οι κοινωνικές ευαισθησίες, δηλαδή, έχουν την προέλευσή τους σε οικονομική, παρά σε πολιτική, θεώρηση.
Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω είναι πώς κάποιος εμφορούμενος από φιλελεύθερες αρχές καταλήγει στην απόδοση ευθυνών στην κοινωνία για μία συγκεκριμένη κατάσταση αφού στην φιλελεύθερη θεώρηση η κοινωνία δεν φιγουράρει και τόσο σημαντικά.
Σχολίασε: