Υπήρξε καιρός που ένα σωρό απόφοιτοι διαφόρων σχολών διεκδικούσαν το διορισμό τους ως καθηγητές. Εκείνο τον καιρό ο Νίκος Δήμου σχολίαζε:
Την έκφραση "αδιόριστοι καθηγητές" την έχω ακούσει γύρω στις δύο χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό. Κάπου γύρω στην 1960στή φορά με έκανε να αναπηδήσω. Κατάλαβα πως, στις δύο αυτές λέξεις, κρύβεται η ταυτότητα όλων μας.
Φυσικά, "αδιόριστοι καθηγητές" δεν υπάρχουν. Πρόκειται απλά για πτυχιούχους Ανωτάτων Σχολών που θα ήθελαν να διοριστούν. Που ελπίζουν κάποτε να γίνουν καθηγητές. Αλλά σήμερα δεν είναι καθηγητές - ούτε διορισμένοι, ούτε αδιόριστοι.
Φυσικά, ο Δήμου αναπήδησε αφού συνειδητοποίησε την επιθυμία αυτών των ανθρώπων για απορρόφησή τους στο δημόσιο τομέα. Το θέμα είναι ότι πολλοί από αυτούς εργάζονταν ήδη σαν καθηγητές σε φροντιστήρια ή προσφέροντας ιδιαίτερα μαθήματα εργαζόμενοι ως ελεύθεροι επαγγελματίες - σχεδόν όλοι αμοιβόμενοι με αφορολόγητα χρήματα.
Η μαχητική διάθεση του Δήμου και η διάθεσή του να μας συνετίσει με ψυχρολουσία δεν κάνουν άμεσα αντιληπτό το μήνυμα: Περιμέναμε από το κράτος να μας οργανώσει τη ζωή. Πολλοί μπορεί να το περιμένουν ακόμα. Είμαι βέβαιος ότι ακόμα και αν το περιμένουν κάποιοι είναι βέβαιο ότι δεν θα το περιμένουν όπως το προσδοκούσαμε εκείνα τα χρόνια του εκσυγχρονισμού.
Σχολίασε: