Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων, ένα μη-ζήτημα

Έχει περάσει κάμποσος καιρός, ένας μήνας και κάτι μέρες από τη στιγμή που η βουλή επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Η εβδομάδα πριν την ψήφιση υπήρξε θέατρο συζητήσεων επί συζητήσεων σχετικά με αυτό το "ζήτημα". Βάζω σκόπιμα τα εισαγωγικά γιατί δεν θεωρώ το αυτονόητο που έπραξε η βουλή ως υπαρκτό ζήτημα.

Μετά ήρθαν οι γιορτές των χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, μετά η προσαρμογή στα καθημερινά για αδειούχους και μη, έπειτα το προσφυγικό, οι απειλές για έκπτωση της χώρας από τη συνθήκη του Σένγκεν, έπειτα το ασφαλιστικό με τους απεργούς δικηγόρους και τους αγρότες να στήνουν οδοφράγματα, και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα.

Τα θέματα αυτά έχουν μια βασική ομοιότητα και μια βασική διαφορά με το θέμα του συμφώνου συμβίωσης. Η διαφορά είναι ότι επηρεάζουν ή δύνανται να επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων πολύ περισσότερο από το σύμφωνο συμβίωσης - πλην ομοφυλοφίλων φυσικά. Το ασφαλιστικό με εντελώς πραγματιστικό τρόπο θα επηρεάσει τα εισοδήματα και τις μελλοντικές προσδοκίες για σύνταξη, το προσφυγικό και η πόρτα της εξόδου από τη Σένγκεν δημιουργούν εύλογους προβληματισμούς σχετικά με τις συνθήκες στη χώρα και μεταβολές στο περιβάλλον της. Η ομοιότητα είναι ότι προσφέρονται για προστριβές στη δημόσια αρένα.

Το θέμα του συμφώνου συμβίωσης ξεχάστηκε. Ευτυχώς. Θέλω να ελπίζω ότι δεν ξεχάστηκε, αλλά ότι η συλλογική γνώμη το κατέταξε στα ήσσονος σημασίας (βλέπε αδιάφορα) θέματα. Ίσως τα πολλάκις κατηγορημένα αντανακλαστικά του νεοέλληνα να είναι ορθότερα και προοδευτικότερα απ' όσο ο ίδιος ο νεοέλληνας πιστεύει. Ίσως.

Περί του πραγματισμού των πραγματιστών

Με προβληματίζει, σε εντελώς ανθρώπινο επίπεδο, η απογοήτευση όσων ευελπιστούσαν ότι τα μνημόνια θα άλλαζαν το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα άρθρα φιλελεύθερων-κεντροδεξιών ή ακόμα και εκσυγχρονιστικής χροιάς δημοσιογραφικών ιστοτόπων θα δει μια διάχυτη μελαγχολία να διαπερνά τα πάντα.

Απορώ πώς άνθρωποι που ονομάζουν εαυτούς πραγματιστές, ρεαλιστές, οπαδούς της λογικής, της κανονικότητας και της πραγματικότητας δεν το παίρνουν απόφαση: ο πόλεμος χάθηκε. Στην Ελλάδα (αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες, τις μεγάλες κυρίως), όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, δεν οφείλει ο πραγματιστής να συμβιβαστεί μαζί της; Ιδού η απορία...

Οι προδομένοι του σύριζα

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε σημείο να συναντά κανείς κοψοχέρηδες συμπολίτες μας ή -ακόμα χειρότερα- να αρνούνται όλοι ότι ψήφισαν σύριζα σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή. Αυτά τα έπαθε το πασόκ εκείνες τις αλησμόνητες μέρες του '10 και του '11, τις μέρες της αστραπιαίας φθοράς.

Σήμερα είναι η μεγάλη, τεράστια, πάνδημη απεργία όλων των κλάδων. Θα δείξει από τη συμμετοχή βέβαια αν όντως θα είναι πάνδημη.

Τις προηγούμενες μέρες παρακολουθώ τις δυναμικές διαμαρτυρίες των αγροτών. Έχουν απίστευτα ατσούμπαλη ρητορική, και πολλοί δεν έχουν καθόλου φωτογένεια. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν συγκινήσει πολύ κόσμο στο τουίτερ ή στο φού-μπού. Αντίθετα, τα κανάλια φαίνεται να συγκινούνται ιδιάιτερα από τα επιχειρήματα αγροτών και ελέυθερων επαγγελματιών που πετάνε γραβάτες σε δέντρα ως πρωτότυπη διαμαρτυρία.

Αλλά δεν υπάρχουν κοψοχέρηδες, ούτε ψήφοι αγνώστου πατρότητας ακόμα. Η κυβέρνηση θα περάσει τα όσα θέλει και δεν θα έχει μεγάλη πολιτική ζημιά. Αυτό διακρίνω στον ορίζοντα.