Ή, ίσως και να κάνω λάθος: βρήκα συνεντεύξεις της στο δίκτυο. Παλιές και καινούριες. Παλιά έλεγε ότι το γράψιμο δεν είναι δύσκολη δουλειά. Λίγο επιπόλαιη κρίση: Απλό είναι, όχι εύκολο. Φαντάζομαι θα το ξέρει πολύ καλά ότι και τα πιο απλά πράγματα θέλουν πολλή επιμονή κι εκεί είναι που το πράγμα ζορίζει. (Γίνεται παλούκι βασικά).
Στις καινούριες της συνεντεύξεις έχει γλυκάνει. Η αλήθεια είναι ότι την είχα προσέξει από καιρό, γιατί κάτι με αναστάτωνε με τον τρόπο προφορικής της έκφρασης. Με αναστάτωνε και με αναστατώνει ακόμα με την αρθρογραφία της. Δεν με αναστατώνει ευχάριστα. Δεν είναι οι απελπισμένες αναλύσεις και οι μαύρες προφητείες που βγαίνουν ενίοτε από τα χέρια της. Δεν με ενοχλούν τα ζοφερά πολιτικο-ιδεολογικά περιεχόμενα, ούτε με αναστατώνει να μου βαρούν καμπανάκια συναγερμού. Με αναστατώνει που τη βλέπω να πασχίζει σχεδόν απελπισμένα να μας πείσει για τη σφαλερότητα των τρόπων μας, για την εσωστρέφεια της συλλογικής μας ψυχής, για τη νωθρότητα των αντιδράσεών μας, για τον αυτισμό του πολιτισμού μας.
Δεν με ενοχλεί που έχει συχνότερα άδικο παρά δίκιο. Με πειράζει όμως η ένταση αυτή, γιατί καλύπτει τη μορφή και δεν αφήνει τίποτα μελωδικό από τις κατακτήσεις της στο λόγο να βγει στην επιφάνεια. Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι ροκ. Αλλά μήπως είναι τόσο πολύ ροκ από την προσπάθεια να κρύψει ότι κι αυτή, όπως όλοι μας, είναι στο τέλος-τέλος ευάλωτη;
Σχολίασε: