Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων, ένα μη-ζήτημα

Έχει περάσει κάμποσος καιρός, ένας μήνας και κάτι μέρες από τη στιγμή που η βουλή επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Η εβδομάδα πριν την ψήφιση υπήρξε θέατρο συζητήσεων επί συζητήσεων σχετικά με αυτό το "ζήτημα". Βάζω σκόπιμα τα εισαγωγικά γιατί δεν θεωρώ το αυτονόητο που έπραξε η βουλή ως υπαρκτό ζήτημα.

Μετά ήρθαν οι γιορτές των χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, μετά η προσαρμογή στα καθημερινά για αδειούχους και μη, έπειτα το προσφυγικό, οι απειλές για έκπτωση της χώρας από τη συνθήκη του Σένγκεν, έπειτα το ασφαλιστικό με τους απεργούς δικηγόρους και τους αγρότες να στήνουν οδοφράγματα, και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα.

Τα θέματα αυτά έχουν μια βασική ομοιότητα και μια βασική διαφορά με το θέμα του συμφώνου συμβίωσης. Η διαφορά είναι ότι επηρεάζουν ή δύνανται να επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων πολύ περισσότερο από το σύμφωνο συμβίωσης - πλην ομοφυλοφίλων φυσικά. Το ασφαλιστικό με εντελώς πραγματιστικό τρόπο θα επηρεάσει τα εισοδήματα και τις μελλοντικές προσδοκίες για σύνταξη, το προσφυγικό και η πόρτα της εξόδου από τη Σένγκεν δημιουργούν εύλογους προβληματισμούς σχετικά με τις συνθήκες στη χώρα και μεταβολές στο περιβάλλον της. Η ομοιότητα είναι ότι προσφέρονται για προστριβές στη δημόσια αρένα.

Το θέμα του συμφώνου συμβίωσης ξεχάστηκε. Ευτυχώς. Θέλω να ελπίζω ότι δεν ξεχάστηκε, αλλά ότι η συλλογική γνώμη το κατέταξε στα ήσσονος σημασίας (βλέπε αδιάφορα) θέματα. Ίσως τα πολλάκις κατηγορημένα αντανακλαστικά του νεοέλληνα να είναι ορθότερα και προοδευτικότερα απ' όσο ο ίδιος ο νεοέλληνας πιστεύει. Ίσως.