Διάβασα την αναδημοσίευση του "Πλού" του Νίκου Δήμου. Ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι υπάρχει αναρτημένη και στην ιστοσελίδα του. Περνώντας από λέξη σε λέξη δεν μπορούσα παρά να μειδιάσω.
Καθώς το πλοίο βουλιάζει το πλήρωμα είναι απασχολημένο να διεκδικεί αιτήματα, οι επιβάτες να τη βγάλουν στο τζάμπα, καταφεύγοντας ακόμα και στην κατάληψη του μπαρ προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους δωρεάν. Η διαστρεβλωμένη αντίληψη των όσων συμβαίνουν δεν εγκαταλείπει τους επιβαίνοντες του καταδικασμένου σκάφους ακόμα και όταν η κλίση του γίνεται εμφανής, ούτε όταν σβήσουν τα φώτα του.
Η αλληγορία αναφέρεται εμφανώς στα τεκταινόμενα στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία και μάλιστα είναι τόσο διαχρονική, ώστε το κείμενο να απευθύνεται τόσο στους αναγνώστες του 1990, όσο και σε αυτούς του Σεπτεμβρίου του 2014.
Το εξώφθαλμα κοινό σημείο αναφοράς ανάμεσα στο '90 και το '14 είναι... το κοινό. Η κοινωνία, δηλαδή, που διατηρεί απαράλλαχτους κάποιους τύπους αντιδράσεων και στοχεύσεων. Ο Δήμου, θα μας πληροφορήσει κάποιος μετά από μια πρώτη ανάγνωση, στηλιτεύει την ανωριμότητα μας. Άψογα. Ποια ανωριμότητα απ' όσες έχουμε διαπράξει όμως;
Το Σεπτέμβριο του '14 η κυρίαρχη βαβούρα ήταν εκείνη που είχε προκληθεί από την εισαγωγή του ΕΝΦΙΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν πρώτος στις δημοσκοπήσεις και είχε αρχίσει ήδη η συζήτηση για εκλογές με αφορμή την προεδρική εκλογή. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε επιλέξει να αγνοήσει τον όποιο μεταρρυθμιστικό οίστρο ήδη από τον Ιούνιο.
Το Φεβρουάριο του '90 τη διακυβέρνηση της χώρας είχε μια οικουμενική κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων και πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Μετά από επαναλαμβανόμενες εκλογές και ακυβερνησία, η χώρα μόλις είχε διαφύγει τον κίνδυνο χρεοκοπίας.
Δεν μπορώ παρά να καταλήξω ότι για τον αμέριμνο πλουν του σκάφους δεν ευθύνονται μόνο οι επιβάτες και το πλήρωμα, αλλά και ο πλοίαρχος με τους αξιωματικούς του. Για την ιστορία, την κρίση εκείνη διαδέχτηκε η ευμάρεια των ετών 1996-2009.
Σχολίασε: